मर्काएर कम्मर निकै नै भाचे मैले।
आउछ की दिन हाम्रो भन्दै भन्दै
पर्तिक्ष्या को घडी संगै बाचे मैले ।
आधी रातमा झस्किए देखेर सपना
सम्हाल्दै आफैलाइनै जाचे मैले ।
जिन्दगी यो जिउनुपर्छ आउदैन फर्केर
भई जिउदो लास आफैलाई साचे मैले ।
रेशम श्रेष्ठ
हुवाश्-३, पर्वत ।
No comments:
Post a Comment